De kennis dat de tijd in de baarmoeder van invloed is op de ontwikkeling van de baby is gelukkig voor veel mensen niet vreemd meer. Ook ik had er wel van gehoord tijdens mij eerste zwangerschap. Dus ik at gezonder, dronk geen drank en nam meer rust (waarbij zwangerschapskwaaltjes mij ‘hielpen’). In het boek ‘De magische negen maanden’ van Deepak Chopra, een praktisch handboek voor vrouwen die bewust hun zwangerschap willen ervaren, las ik dat ook mijn gemoedstoestand invloed heeft op mijn kindje in de buik. Het besef dat iedere keer als ik boos, verdrietig of bang was mijn kindje dat ook ervoer maakte mij, nou ja, bang. Wat als ik straks een boos of bang kind kreeg door mijn schuld?
Ondanks dat mijn kindje een heerlijk jochie is begon ik ook tijdens mijn tweede en derde zwangerschap te twijfelen. En toen overleden er plotseling familieleden. Ik maakte alle fasen van rouw mee, ontkenning, verdriet, boosheid, gelatenheid, zingevingsvragen als ‘wat heeft het leven voor zin?’ en uiteindelijk, acceptatie. Als moeder wil je je kindje de beste start geven. Geen verdriet, ellende en pijn en alleen maar liefde, genieten van vogelgekwetter en mooie zonsopgangen. De grootste desillusie voor mij als zwangere en jonge moeder was dat ik mijn kindje niet kon beschermen tegen negatieve invloeden. Ik kon het niet helpen te rouwen. Hoe kon ik de schade voor mijn kindje beperken?
Het duurde even maar toen de rauwe randjes van de rouw eraf waren kwam het besef: ik bén niet de rouw. Rouw is maar een deel van mij. Dat besef maakte de weg vrij om mijn emoties onder controle te krijgen, schuldgevoelens te plaatsen dat ik moet rouwen tijdens de zwangerschap en weer contact te maken met mijn kindje.
Het begon heel klein en kort: het wiegen in de slaapkamer. Later ging ik erbij neuriën. En dat werd een liedje. Ik tekende kleuren en vormen die mij tot rust brachten, gewoon op een klein papiertje op tafel. Mijn handen voelden mijn buik en mijn kindje reageerde. We werden rustig en ik voelde mij een momentje gelukkig. In de storm van verdriet dat ik moet rouwen tijdens de zwangerschap kwamen er momentjes van even alleen zijn en genieten met mijn kindje.
Later leerde ik dat dit Mindfulness heet, en dat het heelt. Volgens mij is dat waar. Mijn kindjes zijn niet verdrietig maar ze voelen mij wel haarfijn aan als ik dat ben. En als ik dan het liedje zing en met hem wieg zoals ik deed tijdens de zwangerschap, dan wordt mijn kindje gelijk rustig en tevreden. En ik ook.
Helaas horen nare ervaringen bij het leven. Dat geldt ook voor onze kinderen. Het is heel fijn om te ervaren dat de fijne momenten samen, hoe klein ook, een heleboel goed maken.
