Yoga

De kat die alles verpestte

Zit ik daar in een diepgaande momentje in een lastige asana tijdens de yoga. Spirituele energie en diepe ademhaling, heel bijzonder zeg maar. Het was al niet makkelijk om in die toestand te komen want ik mis de kinderen. Ze mochten logeren en kon ik éindelijk aan mijzelf toe komen. Dus ik flink aan de dans, yoga en meditatie.

Dan komt mijn kat langs. En ze loopt niet gewoon voorbij, nee ze wil aandacht. Liefdevolle aandacht. Dus wat doet ze? Liefkozend zet ze haar scherpe tandjes in mijn kuit. ‘Nou, lekker dan kat!’ zeg ik boos. Ze kijkt mij met haar liefste blik aan, strijkt haar zachte vachtje langs mijn been en laat een heerlijk prieuwtje klinken. Voor ik het weet zit ik haar op mijn yogamat te aaien en ben ik 10 minuten verder. Als ze tevreden weg loopt heeft haar warme vachtje mij van binnen verzacht en ze heeft mij laten lachen met haar gekke sprongen.

De yoga laat ik maar voor wat het is en ik ga door met de meditatie. Adem in, adem uit. Yoga heeft mijn lijf soepeler gemaakt, de kat mijn gevoel verzacht. Maar tijdens de meditatie is het een uitdaging mijn hoofd ook tot rust te krijgen. Al die gedachten! Zouden de kinderen zich vermaken? Hoe kan ik het meeste uit mijn tijd halen? Adem in, adem uit.

Daar komt de kat weer voorbij. Ik ben op mijn hoede voor nog meer ‘liefdevolle tandjes’ in mijn been. Maar nu gaat ze stilletjes tegen mij aanliggen. Ik voel de warmte van haar lichaampje en de cadans van haar rustige ademhaling. Mijn gedachten worden stil als mijn aandacht zich hierop richt.

Zonder mijn drukke jongens ging ik hard werken aan mijn conditie, ontspanning en het optimaal genieten van de tijd die ik zonder kinderen heb voor dans, yoga en meditatie. Maar mijn kat verpestte de training, haalde mij uit mijn concentratie en béét mij!

Niks ging zoals ik had gepland en toch heb ik ervaren wat ik nodig had. De kat heeft ervoor gezorgd dat ik mijn rustig voelde, kon loslaten, mij geliefd en verbonden voelde. Ik blijf in een staat van verwondering achter. Ze krijgt straks een lekker kattensnoepje van mij.

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Candida

 

 Het Vreselijke Leerzame Monster

Gremlins. Weet je nog: dat monstertje in jaren ‘90 films? Een Gremlin is een lief knuffelbeertje dat verandert in een monster als hij nat wordt, en dan alles kort en klein slaat. Candida is mijn Gremlin. Krijgt hij suiker en veel koolhydraten te eten, met een sausje van stress en extra progrestron dan ontpopt hij zich tot een monster die complete chaos brengt in mijn lijf. Hij knaagt, gromt, steekt, bijt, kauwt, krabt, stompt en knijpt. Laatst was het weer zover. ‘Ah, weer een vaginaal schimmeltje?’, vroeg mijn dokter toen ik bij hem op consult kwam. Het klinkt bijna liefkozend. Gelaten zucht ik: ‘Yes, doe mij maar weer een herhaalrecept pillen en zalf alstublieft!’.

Het was in de lente dat ik in een opwelling van vastberadenheid besloot niet langer een slachtoffer van Gremlin en afhankelijk van de zalfjes van de huisarts te willen zijn. Ik las alles wat ik kon vinden over candida, en ik vond een krachtig wapen: voeding. Suiker, koolhydraten, gist, melk, witmeel producten, gewoon brood van tarwe, rogge en gerst, alcohol, koffie en alles wat in pakjes zit, in een fabriek gemaakt is en vol zit van kunstmatige smaak- en kleurstoffen: dat is het water voor mijn Gremlin. Dus ik zet ‘m op rantsoen. Het was een hele uitdaging om nieuwe recepten te vinden die in de smaak vielen bij iedereen en de kinderen moesten ook wel even wennen aan dadels en rozijntjes in plaats van koekjes en chips (geen verleidingen meer in huis voor mij en ook wel zo gezond voor hun!). En het lukte: na een week of drie, in combinatie met de medicijnen van de dokter begon Gremlin terug te veranderen in een zacht knuffelbeertje dat lief in een hoekje ligt te slapen. Ik was superblij en trots! Het heft was weer in mijn handen.

Maar zo simpel als voeding en medicijnen bleek het natuurlijk weer niet te zijn. Hormonale schommelingen zoals gewoonweg de menstruatiecyclus, en de onderhand overbekende stress als veroorzaker van een heleboel menselijk leed is een stuk moeilijker om inzicht in te krijgen en te beheersen. Een dieet is door logica (koekjes zijn niet goed voor mij) en dwang (ik eet het koekje niet) beheersbaar. En tja, niks menselijks is mij vreemd. Hoe langer Gremlin slaapt, hoe verleidelijker dat koekje bij de koffie eruit ziet. Gremlin gniffelt in z’n slaap. Hij ziet er helemaal niet zo vreselijk uit als hij slaapt…

Ik ben echt ontzettend zat van Gremlin. Mijn Vreselijke Leerzame Monster die mij alert houdt op stress, in welke tijd van de maand ik zit en mij dwingt gezond te eten. Moe word ik er van! Het is wel duidelijk dat we er nog lang niet uit zijn met z’n tweetjes. Maar in de tussentijd is Gremlin wel goed voor mijn lijn, en daar ben ik dan weer niet geheel ontevreden mee ;-))

Maria Magdalena

We zijn bij het Catharijneconvent!

Maria Magdalena

 Balans tegen wil en dank

Buiten is het koud, het regent, waait en de bladeren kleuren. Het is duidelijk herfst. Het licht is in balans met het donker. Ik wéét dat het zo is, maar het voelt niet zo. Het voelt als sluimerend onheil.

Dit weekend bezochten mijn moeder en ik de expositie over Maria Magdalena in het Catharijneconvent in Utrecht. Over het leven van een vrouw 2000 jaar geleden. De oudste teksten vertellen over deze vrouw, een volgelinge van Jezus net als de andere apostelen. Waarom kennen we haar dan niet als één van hen? Het was nota bene Maria die Jezus heeft gezien na de verrijzenis. Toch vinden we in de bijbel alleen de teksten van de mannelijke apostelen terug, de Evangelisten. Was het jaloersie of was het de tijdsgeest? De mannelijke medevolgelingen zetten Maria Magdalena na de dood van Jezus al vlug weg als ongeloofwaardig. Omdat ze een vrouw is. Het is gewoon te lezen in de bijbel. De paus kopte dit in door haar een eeuw later tot hoer te verklaren. Ze moest vergeten worden. Het werd donker rond Maria Magdalena.

Maar tot mijn verbazing groeide haar populariteit in de eeuwen die volgden. Met haar rode mantel en zalfpot is ze bij iedere kruisiging scene en verrijzenis scenes aanwezig. Mensen herkenden zich in haar, iemand die fouten maakte, net als zij. Voor de mensen die het moeilijk hadden was zij een baken van licht in het donker. De Nag Hammadigeschriften ontsluierden in 1945 de waarheid: ze was geen hoer maar de belangrijkste volgeling van Jezus. Door de mannen van die tijd bewust ontkent. Zoals altijd zijn het de kunstenaars die als eerste de vraag die het volk stelt uitdrukken: wie is Maria Magdalena? Ze word afgebeeld als sterke vrouw, mystica, contemplatief. Vrouwen identificeren zich met de onderdrukking en ontkenning die alle vrouwen ten deel is gevallen de afgelopen millennia.

De expositie is afgelopen. Beduusd van alle indrukken lopen we de zaal uit. Om in donkere ruimte terecht te komen. We staan oog in oog met Maria Magdalena, geschilderd door Alfred Stevens in 1887. Ze staat afgebeeld als een verleidelijke maar bedenkelijk vrouw. Ze kijkt dwars door mij heen. Ze weet het zelf duidelijk ook niet meer wat het nut van alles is; we gaan toch dood. Als je het over een herfst depressie hebt...

Als we het museum uitstappen voel ik mij door de mangel gehaald. Maar dan waait de wind ons om de oren, miezer regen doet ons rillen. Zo, dat haalt mij uit mijn gedachten en zet mij weer met beide benen op de grond! In Utrecht, 2021, in mijn lijf, mijn leven en in de herfst. Ik adem diep de koele vochtige lucht in en praat met m’n moeder over expositie. Is het sluimerende onheil dan echt, verbeeld in de schedel onder de arm van Maria Magdalena en tot uiting komend in mijn stemming nu de dagen korten?

Maria Magdalena werd niet alleen ontkend maar is tegelijkertijd een baken van hoop, liefde en troost voor mensen 2 millennia lang. Straks is het donker weet ik maar nu geniet ik van het licht als we gezellig kletsend naar een restaurantje wandelen. En dan weet ik: dit is een prima balans!